این متن با هدف نقد استالینیسم در اتحاد شوروی، و به طور خاص‌تر، نقد مدل استالینیستی دولت، هم در نظریه و هم در عمل، تدوین شده است. هدف اصلی لوفور فهمِ نظریِ رشد کیفیِ قدرت و فعالیتِ دولت طی قرن نوزدهم و بیستم است.
گرافیتی مداخله‌ای‌ست از طریق افرادی که قدرت را در دست ندارند و از حقوق خود در شهر محروم گشته‌اند. کسانی که سعی در معنادارکردن فضا از طریق نقاشی و ثبت اعتراضات خود بر تن شهر دارند. به‌واسطه نشانه‌شناسی، مجموعه‌ای از مفاهیم و معانی به اذهان شهروندان انتقال می‌یابد و این همان چیزی است که در لفظ لوفور، اهمیت هنری هم‌چون گرافیتی را در عرصه‌های همگانی تأیید می‌کند.
فرم‌های شهری به میل و اراده خود بر روی زمین پدید نمی‌آیند. آنها در وهله نخست، منبعث از اقتصاد سیاسیِ زمان خود هستند و اساساً توسط آن تولید می‌شوند.
الکساندر اخلاقِ برنامه‌ریزی را فراتر از ارزش‌های زیبایی‌شناختی می‌داند و دو اصل کلیدی که از نظر او این تمایز را برجسته می‌کنند مفهوم منفعت عمومی و مشارکت (به‌عنوان اخلاق رویه‌ای برنامه‌ریزی) هستند.
سال گذشته فضا و دیالکتیک سومین سال فعالیت خود را پشت سر گذاشت و چهارساله شد. چنانکه روشن است مطالعات شهری بطور عام (و لوازم مفهومی همبسته‌ی آن) در کانون فعالیت‌های نظری این نشریه قرار دارد.
شهرگرایی انتقادی نه تنها متّکی بر تحقّق جنبه‌هایِ زیباشناختی است، بلکه همچنین به تحقّق اصول سیاسی‌ای تکیّه دارد که قادرند حق مطلب را در مورد فرصت‌های رهایی‌بخش موجود در بازی‌های آنلاینی چون “عصر امپراطوری” و کتاب‌هایی چون “سیاره‌ی زاغه‌ها” ادا کنند.
اینکه چیزها به کجا تعلق دارند را بدون دانستن اینکه درباره‌ی چیزهای چه کسی حرف می‌زنیم نمی‌توان به درستی پاسخ داد.
خطراتی جدی شهر را در معنای کلی و هر شهری را به طور خاص تهدید می‌کند. این خطرات روز به روز حادتر می‌شوند. شهرها برپایه‌ی وابستگی دوگانه به تکنوکراسی و بوروکراسی، در یک کلام بر پایه‌ی نهادها شکل گرفته‌اند. در واقع، امر نهادی که زندگی شهری را متصلب می‌کند، دشمن حیات شهری [la vie urbaine] است.
فراموش کردن مالکیت هزینه‌های جدی دارد، چون مالکیتْ ما را فراموش نکرده است. با وجود این، نگاه‌های آلترناتیو توسط مدل صلب مالکیتی که ما طبق آن عمل می‌کنیم پنهان شده است.
یک معماری افراط نباید صرفا ارضای نیازهای زمان حال را هدف بگیرد بل باید به تولید امیال آینده نظر داشته باشد، نباید صرفاً مصرف عملی را برآورده سازد بل باید به آن مصرف آینده نیز نائل شود که همه‌ی نیات و مقاصدِ زمان حال را استحاله می‌بخشد.