اسدپور بر خلاف الینگ و صالح معتقد است مساله‌ی قومیت‌ها در ایران مساله‌ای «هویتی» و یا «فرهنگی» نیست. از دید او اینگونه اتکا بر سیاست هویت و سیاست فرهنگ در بهترین حالت می‌تواند فقط لایه‌ی رویی مساله را ببیند.
ورای شهرگرایی‌هایِ جریان غالب شهرگرایی‌هایِ «دیگر» که ریشه در دینامیک‌های اجتماعیِ بدیل دارند، می‌توانند با ترغیب فوریّتِ راهبردهای مختلفِ درجهان‌آوردن در مکان‌های مختلف، چشم‌اندازِ برنامه‌ریزی جامع، مشروعیّت آن، و اقتدارش را به چالش بکشند.
شخصِ «برنامه‌ریز» هم مورد ملامت و عداوت است و هم مایه‌ی امیدمان برای ساماندهیِ کارآمدِ اجتماع. تاریخ تفکرات و شیوه‌های برنامه‌ریزی به‌خوبی نشان می‌دهد
که مفهوم‌پردازی کردنِ این حوزه، و در آن واحد تدوین سازوکارهایی سازمانی برای حل مسائلِ آن چقدر دشوار بوده است