دیالکتیک سرمایه, سطح دو, شماره‌ی ۲۲، زمستان ۱۴۰۰, فضا و برنامه‌ریزی

مناظر عملیاتی: پسکرانه‌های کاپیتالوسین

نمی‌خواهیم بگوییم اوربانیست‌های معاصر آگاهانه برداشت فون تونن از پسکرانه‌ی غیرصنعتیِ به هم پیوسته را می‌پذیرند، بلکه می‌گوییم نسخه‌ای از این مدل قرن نوزدهمی همچنان تصور جمعی ما از مناظر غیر-شهری را تسخیر کرده است.

دیالکتیک نظام‌مند, سطح دو, شماره‌ی ۲۲، زمستان ۱۴۰۰, فضا و دموکراسی, فضا و سرمایه, نظریه شکل ارزش

هگل و هائیتی: پیوندی مسکوت‌مانده؛ دیالکتیک ارباب‌-برده و ضرورتِ تاریخ‌نگاریِ یونیورسال از دید سوزان باک‌مورس

«هگل و هائیتی» تاکید می‌کند که فکت‌ها مهم‌ هستند ولی نه به عنوان داده‌هایی با معناهایی ثابت، بلکه همچون مسیرهایی پیوند‌دهنده که می‌توانند پیوسته ما را شگفت‌زده و غافلگیر کنند.

دیالکتیک سرمایه, سطح یک, شماره‌ی ۲۲، زمستان ۱۴۰۰, فضا و دموکراسی, فضا و سرمایه

مروری بر کتاب بازآفرینی مدرنیته‌ی ایرانی: روابط بین‌الملل و تغییر اجتماعی، نوشته‌ی کامران متین

متین در این کتاب کوشیده است تا شرحی غیراروپامحور و غیرذات‌گرایانه از تجربه‌ی ایران از مدرنیته عرضه کند. او برای این منظور نظریه‌ی توسعه‌ی ناموزون و مرکب تروتسکی را به شکلی انتقادی به کار گرفته که وجه مشخصه‌اش فرض هستی‌شناختیِ چندگانگی جامعه‌ای است.

دیالکتیک, سطح دو, شماره‌ی ۲۱، پاییز ۱۴۰۰, فضا و دموکراسی

تولید فضای جنسیتی‌-طبقاتی: نگاهی به فضازمانِ ایرانِ دهه‌ی ۱۳۵۰ از خلال سینمای داستانی عباس کیارستمی

فیلم‌های کیارستمی را می‌توان همچون شکلی ضمنی از آنچه لوفور نقد زندگی روزمره می‌نامد نگریست و تفسیر کرد. روایت سینمایی کیارستمی در این سه فیلم به این ترتیب بازنمایی‌کننده‌ی فضای روزمره‌ی زندگی کودکان در گوشه‌هایی از ایرانِ دهه‌ی ۱۳۵۰ شمسی است.

دیالکتیک, سطح دو, سطح یک, شماره‌ی ۲۱، پاییز ۱۴۰۰

دیالکتیک همچون فلسفه‌ی علمِ آنری لوفور

آنری لوفور را معمولن با نظریاتش درباره‌ی تولید فضا، نقد زندگی روزمره، مدرنیته، انقلاب شهری، و حق بر شهر می‌شناسند. گستره‌ی کاری او اما گسترده‌تر از این است. برای مثال مجموعه‌ی چهارجلدی او درباره‌ی دولت بسیار کمتر بررسی شده است. همین موضوع درباره‌ی کارهای فلسفی‌ترِ او نیز مصداق دارد.

دیالکتیک, سطح دو, شماره‌ی 20 تابستان 1400, فضا و برنامه‌ریزی

تولید فضا در مناطق کلانشهری: تحلیلی لوفوری از حکمرانی و تغییر فضایی

این مقاله برنهاد نظریه‌ی فضای لوفور، که در اینجا برای مطالعه‌ی شهر-منطقه ها بکار گرفته شد، ما را یاری می‌کند که از برخی تفاسیرِ ناتوان‌ساز از استراتژی‌های شهری که در دایره‌ی تنگِ برداشت‌های رابطه‌ای یا مطلق گرفتار هستند گذار کنیم

دیالکتیک, سطح دو, شماره‌ی 20 تابستان 1400, فضا و برنامه‌ریزی

سیاستِ ‌بازی در طراحی شهری: تقدّس‌زدایی آگامبن در مقام رویکردی بازتنظیمی به طراحی شهری

از مجرای یک ابتکار پژوهشی طراحانه در شهر رم نشان خواهیم داد، در کانون کنشِ تقدّس‌زدایی نه فقط پادزهری موثّری در برابر پدیده مقدّسِ طراحی شهری و ژست از بالا به پایینش به انسان قرار دارد، بلکه محملی برای مقاومت نیز فراهم می‌شود؛ محملی برای بازخواهی قوه سخن‌گفتن از زبان سوژه شهری‌ِ که در هر حالتی غیر از این، رانده‌شده و خاموش بود.

دیالکتیک, سطح دو, شماره‌ی 19 بهار 1400, فضا و برنامه‌ریزی

سنت‌های برنامه‌ریزی

شخصِ «برنامه‌ریز» هم مورد ملامت و عداوت است و هم مایه‌ی امیدمان برای ساماندهیِ کارآمدِ اجتماع. تاریخ تفکرات و شیوه‌های برنامه‌ریزی به‌خوبی نشان می‌دهد
که مفهوم‌پردازی کردنِ این حوزه، و در آن واحد تدوین سازوکارهایی سازمانی برای حل مسائلِ آن چقدر دشوار بوده است

دیالکتیک, رئالیسم انتقادی, سطح, سطح دو, شماره, شماره‌ی ۱۸ زمستان ۹۹, فضا, فضا و سرمایه, فضا و فلسفه

جغرافیا، رئالیسم انتقادی، و مارکسیسم: تولید فضا و رئالیسم انتقادی از دید جان مایکل رابرتس

رئالیسم انتقادی به عنوان یک فلسفه‌ی علم بیشتر نوعی فرانظریه/متاتئوری است تا نظریه. به بیان دیگر حاوی بینش‌هایی است درباره‌ی چیستیِ خودِ نظریه و نظریه‌پردازی و شناخت علمی. در نتیجه رئالیسم انتقادی بر خلاف ادعای رابرتس مقدمتاً یک نظریه‌ی اجتماعی مانند نظریه‌ی ساختاربندی گیدنز نیست.