پیش از سلسله انقلاب‌هایی که شروع دوران به‌اصطلاح مدرن را رقم زدند، مسکن، شیوه‌های پوشش، خوردن و نوشیدن –خلاصه، زندگی – گوناگونیِ شگفت‌انگیزی داشتند. زندگی زیر سیطره‌ی نظامی خاص نبود و بنابر منطقه و کشور، سطوح و طبقات [متفاوت] جمعیت، منابع طبیعیِ در دسترس، فصل، آب و هوا، شغل، سن و جنس متنوع بود.
نقطه‌ی آغاز در تحلیلِ اشکالِ شهری‌شدنِ معاصر در سوئیس یک مشاهده‌ی اساسی است: این‌که شهرهای این کشور هنوز نسبتاً کوچک‌اند. کشور سوئیس دارای یک ساختار شهری با شهرهای کوچک و شهری‌شدن فوق‌العاده غیرمتمرکز است
فلسفه‌ی ژیل دلوز یک استثناست، آن‌جا که تمایز بین فضاهای امتدادی و اشتدادی یکی از دو تمایزِ کلیدی‌ست که هستی‌شناسی‌اش را بنا می‌‌نهد
انتقاد سرراست از تاریخ‌گرایی ــ بدون آن که در ضدتاریخی ساده‌انگارانه در اُفتیم ــ گامی ضروری برای فضامند‌ساختن اندیشه‌يِ انتقادی و کُنشِ سیاسی است
به باور من ما با فرایند توسعه و رشد شهر قدیمی طرف نیستیم، بلکه شاهد شکل گرفتن پارادایم جدیدی هستیم که می‌بایست ویژگی‌هایش مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد
همانند فازهای پیشین توسعه‌ی سرمایه‌دارانه، جغرافیاهای شهری‌شدن به شکل ژرفی نابرابر هستند ــ اما پارامترهای‌شان دیگر به نوعِ واحدی از فضای سکونتی محدود نمی‌شود، چه به عنوان یک شهر تعریف شوند، چه یک شهر‌ـ‌منطقه، منطقه‌ی مادرشهری، یا حتا یک ابرشهر‌ـ‌منطقه
در نظرگرفتن «حوزه‌ی عمومی» بهعنوان عرصه‌‌ای برای مباحثه و مشارکت سیاسی و متعاقباً قرار دادن آن بهعنوان زیربنای حکمرانی دموکراتیک، تاریخی بلند و پرآوازه دارد.
از همان آغاز، جنسیت در شهر یکی از مباحث میانرشتهایی بود که هم دانشگاهیان و هم متخصصان را به خود جذب کرد