ما سیاست را پدیده‌ای رابطه‌ای (relational) می‌فهمیم. یعنی آن‌چه امور را از لحاظ سیاسی مهم می‌کند به شرایط و زمینه‌‌ی موجود بستگی دارد. برای ما سیاست درباره مسائل مهم است، چه این مسائل در چارچوب سیاست‌های دولتی و چه درباره‌ی زندگی روزمره افراد باشد.
می‌خواهم به میانجی یک خیابان که تمام محدوده‌اش در دست عابرین است به سرگذشت خیابان بپردازم
در این مقاله چالش‌های مفهومیِ پیش رویِ سوبژکتیویته و اجتماع، در عصر شهری‌شدنِ جهانی را مورد بررسی قرار می‌دهم. محیط شهری از مجموعه‌ی پیچیده و در هم تافته‌ای از موجوداتِ انسانی و ناانسانی تشکیل شده است. بنابراین سوبژکتیویته‌ی سیاسیِ شهری از خلالِ رابطه‌ای مشخص با مادیت[=ماتریالیته] قوام می‌یابد
نقطه‌ی آغاز در تحلیلِ اشکالِ شهری‌شدنِ معاصر در سوئیس یک مشاهده‌ی اساسی است: این‌که شهرهای این کشور هنوز نسبتاً کوچک‌اند. کشور سوئیس دارای یک ساختار شهری با شهرهای کوچک و شهری‌شدن فوق‌العاده غیرمتمرکز است
به باور من ما با فرایند توسعه و رشد شهر قدیمی طرف نیستیم، بلکه شاهد شکل گرفتن پارادایم جدیدی هستیم که می‌بایست ویژگی‌هایش مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد
در نظرگرفتن «حوزه‌ی عمومی» بهعنوان عرصه‌‌ای برای مباحثه و مشارکت سیاسی و متعاقباً قرار دادن آن بهعنوان زیربنای حکمرانی دموکراتیک، تاریخی بلند و پرآوازه دارد.
شیوه‌ی تصویر جهان پیامدهای واقعی دارد، چرا که می‌تواند یا سبب گشوده‌شدنِ امکانات برای کنش شود و یا آن‌ها را مسدود سازد
چیزی که ما «سیتی» می‌نامیم پیامدِ یک «فرایند» است که آن را «اوربانیزاسیون/شهری‌شدن» می‌نامیم
تقلیل امری شهری به مسکن و زیرساخت، بخشی از کوته‌بینی حیات سیاسی راست و هم‌چنین چپ است
هتروتوپیاها به شیوه‌ی خاصی ما را از خود بیرون می‌آورند. آن ها با خلق تفاوت و برملاکردن آن، فضای امن و اطمینان درونی ما را به چالش می‌کشند. این وضعیت فاقد هماهنگی‌ست و سروکارش با احساسات درونی ماست.