لوفور برخلافِ آلتوسر، قرائت خود از تمامیِ آثار مارکس را تنها صرف شناسایی اهمیت تأثیرات هگلی بر مارکس نمی‌کند بلکه در عوض نشان می‌دهد مارکس با فکر هگلی است که تکمیل می‌شود علاوه بر این تأکید می‌کند که اومانیسم در سرتاسر نوشته‌های مارکس وجود دارد.
ریشه‌های بستر فکری نانسی را می‌توان در رخداد یا گسست تفکر فلسفی غربی یافت که نام‌های خاص نیچه، هایدگر و فروید بر آن حک شده بود: در قول نیچه مبنی بر اینکه خدا مرده است و نقد وی بر متافیزیک افلاطونی و مسیحی، در متافیزیک به مثابه هستی-خدا-شناسی (انتوتئولوژی) در نظر هایدگر و تلاش .وی برای غلبه بر متافیزیک از رهگذر تفکر شعری، و در روانکاوی فروید به مثابه زوال توهم سوژه به مثابه نوعی خودآگاهی شفاف و ناب
در نگاهِ ایدئولوژیکِ نظامِ دانشیِ دیسیپلینِ شهرسازی، معمولاً ساختن-عمل-پراکتیس به عنوانِ ارزش‌های مثبت، بر سویه‌ی دیگر نساختن-بی‌عملی-نظریه به مثابه‌ی ارزش‌های منفی تقدم دارد. هم‌ارز دانستنِ ساختن با عمل و پیوند خوردن آن با پراکتیس، وجهِ روشن و درخشان دوگانه است؛ که قرار گرفتنِ نساختن-بی‌عملی-و نظریه را در وجهِ تاریک بدیهی نشان می‌دهد.
ارزش مبتنی و استوار بر یک نسبت یا رابطه است. ارزشْ قیمت یا بهای چیزی است که با چیزی دیگر سنجیده و ارزیده می‌شود. بنابراین هیچ ارزشِ مطلقی نمی‌تواند وجود داشته باشد.
از اصلی‌ترین مضامین اندیشه‌ی نانسی موضوع باهم‌بودنِ ما در جامعه‌ی معاصر است. چگونه هنوز می‌توان از یک «ما» یا نوعی تکثر یا بسگانگی، بدون بدل‌کردنِ آن به یک هویتِ جوهری و انحصاری و طارد، سخن به میان آورد. امروزه شرایط سخن‌گفتن از یک «ما» چیست؟
آنچه نانسی پیش می‌نهد نوعی بازنویسیِ هستی و زمانِ هایدگر است که در آن مفهومِ میتزاینْ امری اساسی و اصیل [یا خاستگاهی] باشد. نانسی در یک پانویس، با یک بایدِ دیگر می‌نویسد: «هستی و زمان باید بازنویسی شود»
یک معماری افراط نباید صرفا ارضای نیازهای زمان حال را هدف بگیرد بل باید به تولید امیال آینده نظر داشته باشد، نباید صرفاً مصرف عملی را برآورده سازد بل باید به آن مصرف آینده نیز نائل شود که همه‌ی نیات و مقاصدِ زمان حال را استحاله می‌بخشد.
در واقع، آنچه تابه‌حال بر سر کار بوده تنها نام و ایده‌ی دموکراسی بوده که همراه شده با تحولی عظیم در شرایط زندگی کلِ (در حال افزایشِ) جمعیت بشر.
امر سیاسی در وهله‌ی نخست مبتنی بر ترکیب و پویاییِ قوا نیست بلکه متکی است بر گشودگیِ یک فضا. این فضا از طریقِ آزادی گشوده می‌شود
مهمترین دلیل ناکارآمدی گفتمان جریان غالب در مواجهه با مسئلهی نابرابری فضایی و غیررسمیت، روششناسیِ فروکاستگرایانهی آن است