نمی‌خواهیم بگوییم اوربانیست‌های معاصر آگاهانه برداشت فون تونن از پسکرانه‌ی غیرصنعتیِ به هم پیوسته را می‌پذیرند، بلکه می‌گوییم نسخه‌ای از این مدل قرن نوزدهمی همچنان تصور جمعی ما از مناظر غیر-شهری را تسخیر کرده است.
چارچوب شناخت‌شناسانه به دنبال آن است تا پایه‌های فکری و سیاسی بحث‌های معاصر را درباره‌ی مسئله‌ی اوربان توضیح دهد و مبنایی تحلیلی را برای رمزگشایی جغرافیاهای به سرعت متغیر اوربانیزاسیون و مبارزه‌ی شهری در سرمایه‌داری اوایل سده‌ی بیست و یکم عرضه کند.
یک شهر گشوده صرفاً فضایی نیست که به صورت برابر قابل دسترس و بهره‌برداری برای همگان باشد، و همه‌ی مردم به صورت برابر احساس تعلق کنند
این مقاله به دنبال رویکردی است که بتواند مشخصه‌ی چندشکلی و چندوجهی روابط اجتماعی‌فضایی را بفهمد
همانند فازهای پیشین توسعه‌ی سرمایه‌دارانه، جغرافیاهای شهری‌شدن به شکل ژرفی نابرابر هستند ــ اما پارامترهای‌شان دیگر به نوعِ واحدی از فضای سکونتی محدود نمی‌شود، چه به عنوان یک شهر تعریف شوند، چه یک شهر‌ـ‌منطقه، منطقه‌ی مادرشهری، یا حتا یک ابرشهر‌ـ‌منطقه
در این فصل، به سه سوأل پرداخته‌ام: اول، زبان پژوهش اوربان چیست، یا به بیان دقیق‌تر، وقتی از امر ربان حرف می‌زنیم، منظورمان چیست؟ دوم، چرا باید وقتی پژوهش می‌کنیم، مخصوصاً در آسیا، تمام توجه‌مان معطوف به مناطق شهروستایی باشد؟ و سوم، تصور چه کسی از سیتی اعتبار دارد؟ در پایان با تأملاتی درباره‌ی پژوهش اوربان در آسیا توسط پژوهشگران غربی و آسیایی این فصل را خاتمه می‌دهم.