ابژة معماری ابژه‌ای‌ست واقع در فصل‌مشترک دسته‌اول‌ترین قمارهای سیاسی، تنش‌های دموکراتیک و قومی، آنتاگونیسم‌های اقتصادی، اجتماعی، و منطقه‌ای که در هیچ موردی به حل و فصل نزدیک هم نشده‌اند، ابژه‌ای که با تحولات تکنولوژیک و صنعتی مداوم برانگیخته شده است
در اینجا همه‌چیز موجود است؛ شهر، شهرِ فرنگ است و از همه رنگ؛ از هر دری سخنی به میان آمده است و این موضوع را میتوان در استفاده افراطی و دست و دلبازانه از نشانه‌های امتحان پس‌دادۀ معماری گذشته در بخش‌های مختلفِ این مجموعه به‌وضوح مشاهده نمود.
یک معماری افراط نباید صرفا ارضای نیازهای زمان حال را هدف بگیرد بل باید به تولید امیال آینده نظر داشته باشد، نباید صرفاً مصرف عملی را برآورده سازد بل باید به آن مصرف آینده نیز نائل شود که همه‌ی نیات و مقاصدِ زمان حال را استحاله می‌بخشد.
در این چند متن کوتاه، باغ و معماریِ منظره نه صرفا از خلال گفتارهای آکادمیکِ موجود یا مفاهیم تخصصی مطروحه و روزِ رشته‌ی معماری و شهرسازی بل از خلال همپوشانی با ادبیات، شعر، سیاست و فلسفه خوانش می‌شوند