گرامشی استدلال می‌کند که تاریخ و بقایای تحولات تاریخی در زبان، برای سازوکار قدرت، اعتبار و هژمونی اساسی هستند. گرامشی تاکید می‌کند که معنا .بوسیله‌ی زبان در تحول استعاری‌اش در نسبتِ با معانی پیشین، پدید آمده است. معانی جدید در یک فرآیندِ ادامه‌دارِ تحولْ جانشین معانی پیشین می‌شوند
متین در این کتاب کوشیده است تا شرحی غیراروپامحور و غیرذات‌گرایانه از تجربه‌ی ایران از مدرنیته عرضه کند. او برای این منظور نظریه‌ی توسعه‌ی ناموزون و مرکب تروتسکی را به شکلی انتقادی به کار گرفته که وجه مشخصه‌اش فرض هستی‌شناختیِ چندگانگی جامعه‌ای است.
رئالیسم انتقادی به عنوان یک فلسفه‌ی علم بیشتر نوعی فرانظریه/متاتئوری است تا نظریه. به بیان دیگر حاوی بینش‌هایی است درباره‌ی چیستیِ خودِ نظریه و نظریه‌پردازی و شناخت علمی. در نتیجه رئالیسم انتقادی بر خلاف ادعای رابرتس مقدمتاً یک نظریه‌ی اجتماعی مانند نظریه‌ی ساختاربندی گیدنز نیست.
هر مداخله‌ای که در راستای آزادی اجتماعی باشد باید فضای خاص خودش را تولید کند.
رئالیسم انتقادی بر تقدم هستی بر اندیشه تأکید، و پژوهش را از شناخت‌شناسی به هستی‌شناسی منتقل می‌کند
لوفور ادعا می‌کند که صنعتی شدن، زمانی تولیدکننده‌ی شهرگرایی بود و اکنون محصول آن است
ناپلئون بناپارت ظاهراً نخستین کسی بود که واژهی ایدئولوژی را به معنای منفیِ تئوریِ غیرعملی و یک برنامهی سیاسیاجتماعی افراطی به کار برد
يكی از مهم‌ترين ادای سهم‌های ديويد هاروی به بحث‌های كنونی نظريه‌ی ماركسيستی، پافشاری او بر اين است كه جهان، نه از «چيزها» بلكه از «فرايندها» تشكيل می‌شود.