ساخت فضاهای کالایی‌شده تجلیِ روابط اجتماعی متعین و سلسله‌مراتب فضایی است. می‌توان هرکدام را نوعی چاره یا فیکس فضایی نامید
تئوری انتقادی رویکردی است که خود شهر را بهعنوان یک “متن” مورد خوانش قرار می‌دهد تا الگوهای سلطه، طرد، و روابط قدرت – که تشخیص آنها به‌خاطر مفروض‌بودن‌شان در تجربه ما از زندگی روزمره دشوار است – را عیان سازد.
در نظرگرفتن «حوزه‌ی عمومی» بهعنوان عرصه‌‌ای برای مباحثه و مشارکت سیاسی و متعاقباً قرار دادن آن بهعنوان زیربنای حکمرانی دموکراتیک، تاریخی بلند و پرآوازه دارد.
در این مقاله از خلال طرح مفهوم «فضای جنسیتیشده»، به شرح مکانیزمهای طردی پرداخته میشود که وضعیت زنان در فضاهای عمومی را نشان می‌دهد