در جوار مرز اورشلیم با کرانه باختری، مناقشه‌ها بر سر فضا، صرفاً تنش‌های مابینِ ارزش مبادله و ارزش استفاده، یا مابین سرمایه مولّد و مصرف جمعی نیست، بلکه تمنّایی‌اند بر سر هویّت قومی-ملّی، حاکمیّت، و آنچه آگامبن امر مقدّس می‌نامد.
از مجرای یک ابتکار پژوهشی طراحانه در شهر رم نشان خواهیم داد، در کانون کنشِ تقدّس‌زدایی نه فقط پادزهری موثّری در برابر پدیده مقدّسِ طراحی شهری و ژست از بالا به پایینش به انسان قرار دارد، بلکه محملی برای مقاومت نیز فراهم می‌شود؛ محملی برای بازخواهی قوه سخن‌گفتن از زبان سوژه شهری‌ِ که در هر حالتی غیر از این، رانده‌شده و خاموش بود.
مهم‌ترین نکته به نزد نانسی این است که زیست‌سیاستْ جهانی می‌سازد که درحال بی‌جهان‌شدن است. «جهان دقیقاً آن چیزی است که در آن برای همگان جایی هست: جایی راستین که در آن امورْ براستی مجال رخ‌دادن داشته باشند». زیست‌سیاست دلالت دارد بر فرایند مدیریتِ زندگی؛ که در آن زندگی به «حیات برهنه» فروکاسته می‌شود و «رخ‌دادنِ» راستین انکار می‌شود.
جای هیچ تعجب ندارد که مثل یک جنگ درباره‌ی ویروس حرف می‌زنیم. تمهیدات و مقررات اضطراری ما را عملاً وادار به زیستن در شرایط و مقررات حکومت نظامی کرده‌اند. اما جنگ با دشمنی نامرئی که می‌تواند در وجود هر کسی لانه کند، مضحک‌ترینِ همه‌ی جنگ‌هاست. دشمن جایی بیرون نیست، بلکه درون ماست.