ریشه‌های بستر فکری نانسی را می‌توان در رخداد یا گسست تفکر فلسفی غربی یافت که نام‌های خاص نیچه، هایدگر و فروید بر آن حک شده بود: در قول نیچه مبنی بر اینکه خدا مرده است و نقد وی بر متافیزیک افلاطونی و مسیحی، در متافیزیک به مثابه هستی-خدا-شناسی (انتوتئولوژی) در نظر هایدگر و تلاش .وی برای غلبه بر متافیزیک از رهگذر تفکر شعری، و در روانکاوی فروید به مثابه زوال توهم سوژه به مثابه نوعی خودآگاهی شفاف و ناب
ارزش مبتنی و استوار بر یک نسبت یا رابطه است. ارزشْ قیمت یا بهای چیزی است که با چیزی دیگر سنجیده و ارزیده می‌شود. بنابراین هیچ ارزشِ مطلقی نمی‌تواند وجود داشته باشد.
از اصلی‌ترین مضامین اندیشه‌ی نانسی موضوع باهم‌بودنِ ما در جامعه‌ی معاصر است. چگونه هنوز می‌توان از یک «ما» یا نوعی تکثر یا بسگانگی، بدون بدل‌کردنِ آن به یک هویتِ جوهری و انحصاری و طارد، سخن به میان آورد. امروزه شرایط سخن‌گفتن از یک «ما» چیست؟
آنچه نانسی پیش می‌نهد نوعی بازنویسیِ هستی و زمانِ هایدگر است که در آن مفهومِ میتزاینْ امری اساسی و اصیل [یا خاستگاهی] باشد. نانسی در یک پانویس، با یک بایدِ دیگر می‌نویسد: «هستی و زمان باید بازنویسی شود»