آرشیو, سطح یک, شماره‌ی ۲۵، تابستان ۱۴۰۲, فضا, فضا و فلسفه

آنری لوفور در مقام فیلسوف؛ مقاله‌ی اول: زمینه‌های فلسفی

رساله‌ی آنری لوفور در مقام فیلسوف دیباچه‌ای‌ست بر نظریه‌ی تولید فضای لوفور بر پایه‌ی نسبت‌ فکر او با سنت‌های فلسفی مشخص. متن تلاشی اولیه است برای اندیشیدن به امکان‌‌ خوانش لوفور در مقام متفکری متعلق به سنت پساپدیدارشناسی. غایت رساله طرح چند مسأله و برداشتن گامی بسیار کوچک در راستای ارائه‌ی خوانشی بینامتنی از اندیشه‌ی اوست.

فضا, فضا و دموکراسی

دورین مسی، دولت ملی و تولید فضا: ‏ فراروی از ژئوپلیتیک و تاریخ‌نگاری جریان غالب

دورین مسی استدلال می‌کند که مرزهای دولت‌های ملی فقط یکی از شیوه‌های بسیاری برای سازماندهی روابط قدرت است. مشکل این شکل سازماندهی اما این است که پیچیدگی‌های فضای اجتماعی را به زور، سرکوب، همگن و یکدست می‌کند. مسی به ما یادآور می‌شود که مرزهای دولت ملی به اتکای قدرت سیاسی، تدابیر حقوقی و زور فیزیکی تولیدشده و پابرجا مانده‌اند.

آرشیو, سطح یک, شماره‌ی ۲۳، بهار ۱۴۰۱, فضا, فضا و دموکراسی, فضا و فلسفه

میان مارکس و هایدگر: سیاست، فلسفه و تولید فضای لوفور

کار مارتین هایدگر برای درک پروژه‌ی فکری آنری لوفور اهمیت بسزایی دارد. هایدگر در کنار سه متفکر تأثیرگذارِ لوفور- هگل، مارکس و نیچه- قرار دارد. منتها هایدگری که به نحوی خاص تفسیر می‌شود و در بوته‌ی نقد مارکسیستی قرار می‌گیرد، بر روی پایش قرار داده می‌شود، روی زمین قرار می‌گیرد و واقعی می‌شود.

دیالکتیک, سطح دو, شماره‌ی ۲۱، پاییز ۱۴۰۰, فضا و دموکراسی

تولید فضای جنسیتی‌-طبقاتی: نگاهی به فضازمانِ ایرانِ دهه‌ی ۱۳۵۰ از خلال سینمای داستانی عباس کیارستمی

فیلم‌های کیارستمی را می‌توان همچون شکلی ضمنی از آنچه لوفور نقد زندگی روزمره می‌نامد نگریست و تفسیر کرد. روایت سینمایی کیارستمی در این سه فیلم به این ترتیب بازنمایی‌کننده‌ی فضای روزمره‌ی زندگی کودکان در گوشه‌هایی از ایرانِ دهه‌ی ۱۳۵۰ شمسی است.

دیالکتیک, سطح دو, شماره‌ی 20 تابستان 1400, فضا و برنامه‌ریزی

تولید فضا در مناطق کلانشهری: تحلیلی لوفوری از حکمرانی و تغییر فضایی

این مقاله برنهاد نظریه‌ی فضای لوفور، که در اینجا برای مطالعه‌ی شهر-منطقه ها بکار گرفته شد، ما را یاری می‌کند که از برخی تفاسیرِ ناتوان‌ساز از استراتژی‌های شهری که در دایره‌ی تنگِ برداشت‌های رابطه‌ای یا مطلق گرفتار هستند گذار کنیم

دیالکتیک, رئالیسم انتقادی, سطح, سطح دو, شماره, شماره‌ی ۱۸ زمستان ۹۹, فضا, فضا و سرمایه, فضا و فلسفه

جغرافیا، رئالیسم انتقادی، و مارکسیسم: تولید فضا و رئالیسم انتقادی از دید جان مایکل رابرتس

رئالیسم انتقادی به عنوان یک فلسفه‌ی علم بیشتر نوعی فرانظریه/متاتئوری است تا نظریه. به بیان دیگر حاوی بینش‌هایی است درباره‌ی چیستیِ خودِ نظریه و نظریه‌پردازی و شناخت علمی. در نتیجه رئالیسم انتقادی بر خلاف ادعای رابرتس مقدمتاً یک نظریه‌ی اجتماعی مانند نظریه‌ی ساختاربندی گیدنز نیست.

آرشیو, سطح سه, شماره‌ی ۱۵ بهار ۹۹, فضا, فضا و دموکراسی, فضا و سرمایه

آن‌جا که صدای مردم بر تن شهر نقش می‌بندد

گرافیتی مداخله‌ای‌ست از طریق افرادی که قدرت را در دست ندارند و از حقوق خود در شهر محروم گشته‌اند. کسانی که سعی در معنادارکردن فضا از طریق نقاشی و ثبت اعتراضات خود بر تن شهر دارند. به‌واسطه‌ نشانه‌شناسی، مجموعه‌ای از مفاهیم و معانی به اذهان شهروندان انتقال می‌یابد و این همان چیزی است که در لفظ لوفور، اهمیت هنری هم‌چون گرافیتی را در عرصه‌های همگانی تأیید می‌کند.

آرشیو, سطح یک, شماره‌ی ۱۴ زمستان ۹۸, فضا, فضا و برنامه‌ریزی, فضا و دموکراسی, فضا و سرمایه

شهر‌گرایی انتقادی؛ فضا، طراحی، انقلاب

شهرگرایی انتقادی نه تنها متّکی بر تحقّق جنبه‌هایِ زیباشناختی است، بلکه همچنین به تحقّق اصول سیاسی‌ای تکیّه دارد که قادرند حق مطلب را در مورد فرصت‌های رهایی‌بخش موجود در بازی‌های آنلاینی چون “عصر امپراطوری” و کتاب‌هایی چون “سیاره‌ی زاغه‌ها” ادا کنند.